മഹാപ്രളയത്തിലെ മോഷ്ടാക്കൾ

മഹാപ്രളയത്തിൽ രക്ഷാപ്രവര്‍ത്തനം നടത്തിയ മത്സ്യത്തൊഴിലാളികള്‍ക്ക് ആദരപൂര്‍വ്വം.

ലൈഫ് ജാക്കറ്റില്ല, കുടയില്ല,
ഉടുപ്പുപോലുമില്ലാതെ
അര്‍ദ്ധനഗ്നരായി വന്നു.
എല്ലാമുള്ളവരെ കരയിലെത്തിച്ചു,
ജീവന്‍ രക്ഷിച്ചു.

ആരോടും പറയാതെ,
ഒന്നും എടുക്കാതെ
തിരിച്ചുപോയെന്നാണോ
വിചാരം?

ഞങ്ങടെ മനസ്സുണ്ടല്ലോ
അത് നിങ്ങൾ കട്ടോണ്ട് പോയി
കൊണ്ടോയ്ക്കോ,
അത് നിങ്ങ എടുത്തോ.

തണലും തീയും

ജീവിതം പൊരിവെയിലായിരുന്നു
നീയൊരു തണല്‍മരവും
നിന്നെയോര്‍ക്കുമ്പോഴിപ്പൊഴും
ഉള്ളിലാ ചിത്രം മാത്രം….

മോഹമെന്നില്‍ കൂടൊരുക്കുമ്പോള്‍
എന്നിലെന്നോട് ഞാൻ പറഞ്ഞത്
പച്ചയാണ്, തണലാണവള്‍, ഞാനോ
കാട്ടുതീ, അവള്‍ വെന്തുപോകും

നിന്നെവിട്ടകന്നു ഞാന്‍ പോകെ
കാത്തുകാത്തു നീ കാലം കഴിക്കവേ
ഉള്ളുവിങ്ങി നീയോര്‍ത്തിരിക്കാം
എന്തു നേടി ഞാന്‍, ജീവിതപ്പാതയില്‍

നീയൊരു മരം, ചുടലയാണ് ഞാന്‍
നീ തണല്‍, ഞാന്‍ അജവാഹനൻ
ഞാന്‍ പടുത്തതും  നീ വെടിഞ്ഞതും, ചാമ്പല്‍,
ഞാനതില്‍ മൂടി നീറി നീറി…

മാപ്പുതരല്ലേ നീ മധൂ…

 

ഒരിറ്റ് നീരിറങ്ങുന്നില്ല ഉമിനീരു പൊടിയുന്നില്ല, കണ്ണുനീര്‍ കിനിയുന്നില്ല, കരച്ചിലെന്‍ കണ്ഠത്തില്‍ മരിച്ചുപോയ്….
	നാടുകാണുവാന്‍ വന്ന പച്ചമനുഷ്യന്‍ നീ നാട്ടുജീവിയുടെ ഭാഷയറിഞ്ഞില്ല പറഞ്ഞുനോക്കി, പക്ഷേ ഫലിച്ചില്ല, നിന്റെ ഭാഷയവര്‍ക്കുമറിയില്ല.
കൊന്നുകളഞ്ഞവര്‍, വിശന്നവന്‍ നിന്നെ. കൊന്നുകളഞ്ഞവര്‍, കറുത്തവന്‍ നിന്നെ. സ്വയം പകര്‍ത്തിയ മോന്തയും കാട്ടി ചിരിച്ചു നിന്നവര്‍, ജയിച്ചു നിന്നവര്‍.
	മാപ്പുതരല്ലേ നീ.. നീറി നീറി ഞാനെന്‍ കുറ്റബോധത്താല്‍ മരിക്കാതിരിക്കട്ടെ. മാപ്പുതരല്ലേ നീ.. നീറി നീറി ഞാനെന്‍ കുറ്റബോധത്താല്‍ മരിക്കാതിരിക്കട്ടെ.

എന്‍. സാനു.

പഥികര്‍ക്കായി പാടുന്നവള്‍ ….

“തേരേ മേരേ സപനേ ….. അബ് ഏക് രംഗ് ഹേ …..”
അത് അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പാട്ടാണ്. സ്വയം അലിഞ്ഞാണ് അവള്‍ പാടാറുള്ളത്. സാധാരണ ട്രെയിനില്‍ കാണാറുള്ള വഴിപാട് പാട്ടുകാരെപോലെയല്ല അവള്‍.  എത്ര ഭംഗിയായാണ് പാടുന്നത് …ഇരുപത് വയസ്സിലധികം പ്രായം ഉണ്ടാകാനിടയില്ല. നീലക്കണ്ണുകളുള്ള മെലിഞ്ഞ സുന്ദരി. അവളുടെ ഒക്കത്തുള്ള കുട്ടിക്ക് കഷ്ടിച്ച് ഒന്നര വയസ്സുകാണും. ചെമ്പന്‍ മുടി നീട്ടി വളര്‍ത്തി ഓമനത്തമുള്ള കുട്ടി. മുന്നില്‍ കെട്ടിത്തൂക്കിയ ഹാര്‍മോണിയവും ഒക്കത്ത് കുട്ടിയുമായി സര്‍ക്കസ്സുകാരിയെപ്പോലെ അവള്‍ പാട്ടുംപാടി കംപാര്‍ട്ടുമെന്റുകളിലൂടെ തെന്നിനീങ്ങി പ്പോകും. അവളെ കാണാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് അധികനാളുകള്‍ ആയിട്ടില്ല. എങ്കിലും ഒരുവട്ടം അവളുടെ പാട്ടുകേള്‍ക്കുന്ന ആരും പെട്ടന്നങ്ങ് മറക്കില്ല.ട്രെയിനിലെ മുഷിപ്പന്‍ യാത്രകളില്‍ ഉണര്‍ത്തുപാട്ടുമായി അവള്‍ വന്നപ്പോഴൊക്കെ ഞാനവള്‍ക്ക് പത്തുരൂപയെങ്കിലും നല്‍കിയിട്ടുണ്ട്. നിഷേധങ്ങള്‍ക്കും നാണയത്തുട്ടുകള്‍ക്കുമിടയില്‍ പത്തുരൂപാ നോട്ട് ലഭിക്കുമ്പോള്‍ നന്ദിയുള്ള ഒരു നോട്ടം പലപ്പോഴും അവള്‍ എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഏതോ വടക്കന്‍ സംസ്ഥാനത്തുനിന്നും എത്തിയതാകാം. മൊത്തത്തില്‍ ഒരു രാജസ്ഥാനി പെണ്‍കുട്ടിയുടെ മട്ടുണ്ട്. ഒരിക്കല്‍ പേരു ചോദിച്ചെങ്കിലും മറുപടി തന്നില്ല.ഇന്നു ഞാന്‍ പതിവുള്ള യാത്രയല്ല പോകുന്നത്, പതിവുള്ള ട്രെയിനുമല്ല പതിവുസമയവുമല്ല. ഒളിച്ചോട്ടമാണ്. നാട്ടില്‍ നിന്നും ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും. അതുകൊണ്ട് പതിവുകാരാരും ഇല്ല. പ്ലാറ്റ് ഫോമും ഏതാണ്ട് വിജനം. ആ ഏകാന്തതയിലാണ് പ്ലാറ്റുഫോമിന്റെ ഒരരികില്‍ അവളെ കണ്ടത്. സിമന്റ് ബഞ്ചില്‍ കുട്ടി ഉറങ്ങുന്നു. അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ തലയുയര്‍ത്തി നോക്കി. പരിചയഭാവം മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. വിഷാദം കരിപുരട്ടിയ മനസ്സിന് ഉണര്‍വാകാന്‍ അവളൊന്നു പാടിയിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് തോന്നി.

“പാടുമോ ?”

അങ്ങനെ ചോദിക്കുന്നതിന് മടിതോന്നിയില്ല. അവള്‍ക്ക് ഭാഷ അറിയുമോ എന്നും ചിന്തിച്ചില്ല.

ഒന്നു ശങ്കിച്ചശേഷം അവള്‍ ഹാര്‍മോണിയത്തിലൂടെ വിരലുകള്‍ ഓടിച്ചു.

“തേരേ മേരേ സപനേ അബ് ഏക് രംഗ് ഹേ ….. “

പാടിത്തുടങ്ങി. പാട്ടിലലിഞ്ഞ് ഞാനിരുന്നു. ഒന്നിനുശേഷം മറ്റൊന്ന് … അവള്‍ പാടുകയാണ്. ആരൊക്കെയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ അത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവളും …. പ്ലാറ്റ് ഫോമില്‍ ഒരു ട്രെയിന്‍ വന്നുനിന്നു. അവള്‍ പാട്ടുനിര്‍ത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഈറനുണ്ടോ ?

“പോവുകയാണ് ബാബുജി …”

അങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

ഞാന്‍ ഒരു അഞ്ഞൂറുരൂപാ എടുത്ത് അവളുടെ നേര്‍ക്ക് നീട്ടി.

പെട്ടന്ന് അവള്‍ പിന്നോക്കം മാറി. അറപ്പും അവജ്ഞയും ഇടകലര്‍ന്ന വികാരത്തോടെ വേണ്ട എന്ന് തലയാട്ടി.

“വലിയ നോട്ടുകള്‍ വഴിതെറ്റിക്കും ബാബുജീ …”

അവള്‍ കുട്ടിയെയും എടുത്ത് തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയ വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി.

അഞ്ഞൂറ് രൂപയുടെ നോട്ട് എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് വിറച്ചു.

 

പേര്(വേണം)

ഇ-മെയില്‍(വേണം)

അഭിപ്രായം(വേണം)

സമർപ്പിക്കുക