“തേരേ മേരേ സപനേ ….. അബ് ഏക് രംഗ് ഹേ …..”
അത് അവളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പാട്ടാണ്. സ്വയം അലിഞ്ഞാണ് അവള് പാടാറുള്ളത്. സാധാരണ ട്രെയിനില് കാണാറുള്ള വഴിപാട് പാട്ടുകാരെപോലെയല്ല അവള്. എത്ര ഭംഗിയായാണ് പാടുന്നത് …ഇരുപത് വയസ്സിലധികം പ്രായം ഉണ്ടാകാനിടയില്ല. നീലക്കണ്ണുകളുള്ള മെലിഞ്ഞ സുന്ദരി. അവളുടെ ഒക്കത്തുള്ള കുട്ടിക്ക് കഷ്ടിച്ച് ഒന്നര വയസ്സുകാണും. ചെമ്പന് മുടി നീട്ടി വളര്ത്തി ഓമനത്തമുള്ള കുട്ടി. മുന്നില് കെട്ടിത്തൂക്കിയ ഹാര്മോണിയവും ഒക്കത്ത് കുട്ടിയുമായി സര്ക്കസ്സുകാരിയെപ്പോലെ അവള് പാട്ടുംപാടി കംപാര്ട്ടുമെന്റുകളിലൂടെ തെന്നിനീങ്ങി പ്പോകും. അവളെ കാണാന് തുടങ്ങിയിട്ട് അധികനാളുകള് ആയിട്ടില്ല. എങ്കിലും ഒരുവട്ടം അവളുടെ പാട്ടുകേള്ക്കുന്ന ആരും പെട്ടന്നങ്ങ് മറക്കില്ല.ട്രെയിനിലെ മുഷിപ്പന് യാത്രകളില് ഉണര്ത്തുപാട്ടുമായി അവള് വന്നപ്പോഴൊക്കെ ഞാനവള്ക്ക് പത്തുരൂപയെങ്കിലും നല്കിയിട്ടുണ്ട്. നിഷേധങ്ങള്ക്കും നാണയത്തുട്ടുകള്ക്കുമിടയില് പത്തുരൂപാ നോട്ട് ലഭിക്കുമ്പോള് നന്ദിയുള്ള ഒരു നോട്ടം പലപ്പോഴും അവള് എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഏതോ വടക്കന് സംസ്ഥാനത്തുനിന്നും എത്തിയതാകാം. മൊത്തത്തില് ഒരു രാജസ്ഥാനി പെണ്കുട്ടിയുടെ മട്ടുണ്ട്. ഒരിക്കല് പേരു ചോദിച്ചെങ്കിലും മറുപടി തന്നില്ല.ഇന്നു ഞാന് പതിവുള്ള യാത്രയല്ല പോകുന്നത്, പതിവുള്ള ട്രെയിനുമല്ല പതിവുസമയവുമല്ല. ഒളിച്ചോട്ടമാണ്. നാട്ടില് നിന്നും ജീവിതത്തില് നിന്നും. അതുകൊണ്ട് പതിവുകാരാരും ഇല്ല. പ്ലാറ്റ് ഫോമും ഏതാണ്ട് വിജനം. ആ ഏകാന്തതയിലാണ് പ്ലാറ്റുഫോമിന്റെ ഒരരികില് അവളെ കണ്ടത്. സിമന്റ് ബഞ്ചില് കുട്ടി ഉറങ്ങുന്നു. അടുത്തെത്തിയപ്പോള് അവള് തലയുയര്ത്തി നോക്കി. പരിചയഭാവം മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നു. വിഷാദം കരിപുരട്ടിയ മനസ്സിന് ഉണര്വാകാന് അവളൊന്നു പാടിയിരുന്നെങ്കില് എന്ന് തോന്നി.
“പാടുമോ ?”
അങ്ങനെ ചോദിക്കുന്നതിന് മടിതോന്നിയില്ല. അവള്ക്ക് ഭാഷ അറിയുമോ എന്നും ചിന്തിച്ചില്ല.
ഒന്നു ശങ്കിച്ചശേഷം അവള് ഹാര്മോണിയത്തിലൂടെ വിരലുകള് ഓടിച്ചു.
“തേരേ മേരേ സപനേ അബ് ഏക് രംഗ് ഹേ ….. “
പാടിത്തുടങ്ങി. പാട്ടിലലിഞ്ഞ് ഞാനിരുന്നു. ഒന്നിനുശേഷം മറ്റൊന്ന് … അവള് പാടുകയാണ്. ആരൊക്കെയോ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന് അത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. അവളും …. പ്ലാറ്റ് ഫോമില് ഒരു ട്രെയിന് വന്നുനിന്നു. അവള് പാട്ടുനിര്ത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകളില് ഈറനുണ്ടോ ?
“പോവുകയാണ് ബാബുജി …”
അങ്ങനെയാണ് പറഞ്ഞതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി.
ഞാന് ഒരു അഞ്ഞൂറുരൂപാ എടുത്ത് അവളുടെ നേര്ക്ക് നീട്ടി.
പെട്ടന്ന് അവള് പിന്നോക്കം മാറി. അറപ്പും അവജ്ഞയും ഇടകലര്ന്ന വികാരത്തോടെ വേണ്ട എന്ന് തലയാട്ടി.
“വലിയ നോട്ടുകള് വഴിതെറ്റിക്കും ബാബുജീ …”
അവള് കുട്ടിയെയും എടുത്ത് തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ നീങ്ങിത്തുടങ്ങിയ വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി.
അഞ്ഞൂറ് രൂപയുടെ നോട്ട് എന്റെ കയ്യിലിരുന്ന് വിറച്ചു.